Από το ημερολόγιο ενός Δασκάλου
Μία φωτογραφία για να είναι “καλή” πρέπει να γνωρίζεις, να νιώθεις το θέμα σου. Έχω γράψει διάφορα μικρά κείμενα στη Μήλο και στην Τήνο, όταν ήμουν καθηγητής εκεί. Σήμερα τα “σκάλιζα” και η νοσταλγία θέριεψε…
8/7/1998: Μετά το 1988 , “άκουσα” τα Κυκλαδονήσια και νιώθω βαθιά την παρουσία τους. Άμα δεν αφήσεις τον αιγαιοπελαγίτικο αέρα που φυσά γύρω, να μπει μέσα σου, τι να καταλάβεις;
Πώς είναι να αφήνεις κάτι που δέθηκες μαζί του, ρίχνοντας και ένα δεσμό σε κάθε μια από τις χιλιάδες γωνιές που φωτογράφισες;
Και νομίζεις ότι έχεις μια χαλαρή σύνδεση και όμως οι άνθρωποι σε βγάζουν από αυτήν την ψευδαίσθηση και τότε πρέπει να μετουσιώσεις αυτά που έρχονται σε ανάδραση από τους ανθρώπους και τις χιλιάδες κυκλαδίτικες γωνιές…
20/09/1997 (Τήνος): Ασημένια πεδιάδα. Γλιστράν τα φώτα στο βάθος, προς τη Σύρο. Τρία τέταρτα φεγγάρι εκεί απέναντι, μέσα στη ματιά μου. Ήχος από τζιτζίκια και από τον αέρα ανάμεσα στα κλαδιά. Αριστερά προβάλλει φωτεινή γραμμή, ίσια στον ορίζοντα, αργά, σταθερά…”
12/11/1997 (Τήνος): Θάλασσα πορφύρα, ουρανός που ανάβει σαν κάρβουνο, ησυχία. Κάτι με τσιγκλάει, ποτέ δεν χάνεται, ότι νιώσεις μοναδικά, μια στιγμή, μια ζωή. Σκοπεύω…”
20/5/1998 (Τήνος): “Εδώ αυτή την θαυμάσια μέρα, με την μηχανή μαζί, κάτω από τους περιστεριώνες του Ταραμπάδου, με τα λευκά περιστέρια να κτυπούν τα φτερά τους, τους χαρακτηριστικούς ήχους από το λαιμό τους, κελαηδήματα πουλιών, ζουζουνιτά από κάθε λογής έντομα…”
5/6/1998 (Tήνος): “Βρήκα 2 ώρες το μεσημέρι και πήγα στον Ταραμπάδο κάτω από τους περιστεριώνες. Να δω για μια ακόμα φορά τα περιστέρια, να τινάζονται, να πετούν, να προσγειώνονται. Στην ησυχία της ρεματιάς… Ξερόχορτα αυτή τη φορά. Μα πόσο γρήγορα αλλάζει αυτό το τοπίο! Αλλά οι ήχοι ίδιοι… Μόλις έφτασα και έκατσα από κάτω τους, άρχισα να προσέχω μόνο αυτά. Σαν να έφυγαν οι έγνοιες γύρω μου ξαφνικά και να: καθάρισα! Τι περίεργο! …Βλέπω το κάδρο και δουλεύουν όλες οι αισθήσεις μου. Η ματιά μου προεκτείνεται μέσα από την μηχανή. Στο γυρισμό είδα δυο κυρίες. Στο πρόσωπο της μίας αναγνώρισα την γιαγιά του Ιωσήφ. Εκείνη που πήρα με το αυτοκίνητο μια φορά, που πήγαινε κάθε Σάββατο στο εκκλησάκι με τα κόκαλα του άνδρα της.
8/7/1998 (Τήνος): “… γιατί βλέπεις τον Φραγκίσκο να κλαίει σαν παιδάκι όταν φεύγει ο Κωστάκης, γιατί βλέπεις για πολλοστή φορά τα σλάιντς από το νησί και βγαίνει συμπυκνωμένη όλη η φόρτιση από κάθε φωτογραφία, γιατί μιλάς στα παιδιά και ανυπόκριτα στάζει το δάκρυ από την άκρη του ματιού, γιατί βουρκώνει η αξιοσέβαστη διευθύντριά σου, γιατί σε τιμούν οι καλοί και φιλόξενοι κάτοικοι εκεί που δεν το περιμένεις. Και μαθαίνεις …”
“8/7/1998 (Τήνος): Τέλος. “Στο πλοίο της επιστροφής “Μπάρι εξπρές”. Ραφήνα και μετά οδικώς Θεσσαλονίκη. Έτσι σιγά-σιγά. Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω, πώς θα είναι να κοιμάσαι το βράδυ στην Τήνο και μετά να ξυπνάς στη Θεσσαλονίκη και μάλιστα στο τελευταίο σου ταξίδι. Έτσι σιγά-σιγά, γιατί η διαδικασία είναι… ”
Κλεάνθης Βασδόκας
* Ο Κλεάνθης Βασδόκας ζει στη Θεσσαλονίκη και υπηρετεί ως καθηγητής στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση από το 1993, διδάσκοντας Φυσική. Στην Τήνο υπηρέτησε, με την οικογένειά του, τη σχολική χρονιά 1997-1998. Μεταξύ άλλων, οργάνωσε φωτογραφική ομάδα με τους μαθητές του Γυμνασίου, τους ταξίδεψε στο νησί και τους δίδαξε πώς να βλέπουν και να αναγνωρίζουν την ομορφιά του τοπίου και των ανθρώπων του και πώς να συναισθάνονται την ευλογία των ανθρωπίνων δεσμών. Τους ταξίδεψε στην Καστοριά, στη Φινλανδία και γενικώς…
