Lithi-Oν

Το τοπίο της Τήνου, οι πλαγιές, οι ρεματιές, οι λόφοι, τα βουνά, έχουν δεχθεί την αναδρομική επέμβαση των ανθρώπων που το κατοικούσαν και με την χρήση της πέτρας το μετέτρεψαν σε «χειροποίητο νησί». Επί αιώνες, οι κάτοικοι διαμόρφωναν τις πλαγιές και τα χωράφια υφαίνοντας έναν πυκνό ιστό από πεζούλες, με πρώτη ύλη τις πέτρες, που σε αφθονία εύρισκαν στην φύση του νησιού. Έτσι, σιγά σιγά αλλά επίμονα, μεταμόρφωσαν το ανάγλυφο του τόπου σε ένα φυσικό καμβά στολισμένο με επαναλαμβανόμενες σειρές από πέτρινες δαντέλες. Δημιούργησαν με αυτό τον τρόπο ένα ζωτικό χώρο για καλλιέργειες και απέκτησαν εύκολη πρόσβαση, με αυτές τις άτυπες σκάλες, έως τα ψηλότερα σημεία των βουνών και λόφων του νησιού.

Το ίδιο υλικό, η πέτρα χρησιμοποιήθηκε για τις κατασκευές των εκκλησιών, των σπιτιών, καθώς και των περιστερώνων, των στάβλων και των κελιών. Έγινε μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίχθηκε και αναπτύχθηκε η κοινωνική και η οικονομική ζωή των κατοίκων στους αιώνες. Η αρχιτεκτονική των πεζουλιών, των κελιών και των στάβλων, χαρακτηρίστηκε από αφαιρετική λιτότητα και προσπάθεια ευσεβούς ένταξής τους στο τοπογράφημα του νησιού.

Η φωτογραφική αυτή ενότητα προσπαθεί να δει τα ανθρώπινα δημιουργήματα, αποτυπώνοντας την συσσωρευμένη ενέργεια και τις ποιότητες που ενυπάρχουν στα πέτρινα κτίσματα, όχι με μία μεταφυσική θεώρηση, αλλά προσπαθώντας να βρει φυσικούς διαύλους επικοινωνίας με το παρελθόν. Επιχειρεί να διερευνήσει και να αποκαλύψει τα μυστικά τους. Να επικοινωνήσει με την ζωή που έχει βιωθεί, να συναντηθεί με τις εικόνες που έχουν ειδωθεί στους ιερούς αυτούς χώρους.

Αντίθετα με την κίνηση και την ζωή που αποκτούν τα πέτρινα αποσπάσματα από τους μεγάλους βράχους, με την ένταξή τους στις αρχιτεκτονικές κατασκευές, μεγάλοι βραχώδεις σχηματισμοί που καλύπτουν σημαντική έκταση του νησιού, μένουν ακίνητοι, άχρονοι, αμετάβλητοι, επιβλητικοί, ζώντας τον δικό τους αργόσυρτο βίο. Ο φωτογραφικός φακός αναζητά μία ιδιαίτερη επικοινωνία και με αυτούς τους γρανιτένιους όγκους, επιτυγχάνοντας να αποτυπώσει τη δύναμή τους, τη σχέση με το περιβάλλον και τους ανθρώπους.
Παρουσιάζονtαι έτσι υβριδικές μορφές λίθου και όντος. Ον που υπήρξε; που μιμήθηκε; που αποτέλεσε πρώτυπο; Ό,τι και να είναι αυτό το ον, βρίσκεται εκεί, έτοιμο να αποκαλυφθεί αν μπορέσουμε να συνομιλήσουμε με μητέρα Φύση.