Background Image

Ρέα Παπαδοπούλου

Το περασμένο καλοκαίρι οδήγησε 540 χιλιόμετρα στην Τήνο γιατί δε μπορούσε να διαλέξει ανάμεσα στα τοπία για να φωτογραφίσει. Ξεχωρίζει τα εκκλησάκια που της θυμίζουν κυβάκια ζάχαρης, ενώ δεν μπορεί να αντισταθεί στη θέα των λατομείων πράσινου μαρμάρου που την συνεπαίρνει. Συναντήσαμε την Ρέα Παπαδοπούλου στην αίθουσα Ν. Γαΐτη στον Πύργο που φιλοξένησε την προσωπική της έκθεση φωτογραφίας: «Τα κορίτσια κοιμούνται επάνω. Ένα ταξίδι στις ζωές των κοριτσιών μοναχών που έζησαν στη Μονή Ουρσουλινών».

Μιλήστε μας λίγο για εσάς. Που μεγαλώσατε και σπουδάσατε;
Γεννήθηκα στην Κωνσταντινούπολη και ήρθα στην Ελλάδα όταν ήμουν έξι χρονών. Όλες μου τις σπουδές τις έκανα εδώ. Έχω σπουδάσει Αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Μετά τις σπουδές μου έμεινα στην Αθήνα και ακολούθησαν δύο χρόνια στην Αγγλία όπου δούλεψα σε ένα αρχιτεκτονικό γραφείο στο Salisbury στη Νότια Αγγλία. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα διατηρούσα συνεργατικά ένα αρχιτεκτονικό γραφείο. Το επάγγελμα το εξασκούσα έως το 2004, ενώ τα τελευταία τέσσερα χρόνια ασχολούμαι αρκετά σοβαρά με τη φωτογραφία.

Η φωτογραφία πώς προέκυψε;
Φωτογράφιζα από χόμπι και όχι με αυτοσκοπό να ετοιμάσω κάποιο project. Ως αρχιτέκτονας φωτογράφιζα τα κτίρια και τις πόλεις αλλά χωρίς συγκεκριμένο θέμα. Όταν σταμάτησα να ασχολούμαι με την αρχιτεκτονική έπρεπε να βρω κάτι να κάνω. Η φωτογραφία ούτως η άλλως μου άρεσε από παλιά και έτσι βρήκα την αφορμή να επικεντρωθώ σε αυτή. Έτσι έκανα σεμινάρια στην Ελληνική Φωτογραφική Εταιρία και μετά με τη fotograficus στο Athens House of Photography. Επίσης, παρακολούθησα ένα σεμινάριο πέντε ημερών του Ed Kashi το 2012 και την ίδια χρονιά άρχισα να συμμετέχω σε φεστιβάλ του εξωτερικού, κυρίως στην Bratislava και το Παρίσι. Άρχισα να δουλεύω δηλαδή, συγκεκριμένα θέματα. Ένα από αυτά είναι η Πειραιώς.

Μιλήστε μας για το project της Πειραιώς.
Άρχισα να φωτογραφίζω την οδό Πειραιώς με αφορμή το γεγονός ότι περνούσα από εκεί κάθε μέρα για να πάω από το σπίτι μου στον Πειραιά, όπου ήταν η δουλειά μου. Φωτογράφιζα κυρίως το βράδυ γυρνώντας από τη δουλειά γιατί την ημέρα δεν υπήρχε χρόνος ακριβώς λόγω της δουλειάς. Ξεκίνησε έτσι αλλά εξελίχθηκε σε ένα πολύ ωραίο project το οποίο το ονόμασα «7 kilometers in search for monuments», δηλαδή «7 χιλιόμετρα ψάχνοντας για τα μνημεία». Είναι γνωστό ότι η Πειραιώς ακολουθεί όλη τη διαδρομή των Μακρών Τειχών ως τον Πειραιά, οπότε ειδικά τώρα που αλλάζει όψη με πολλές βιομηχανίες και κτίρια να γκρεμίζονται, έρχονται ξανά στην επιφάνεια μνημεία. Έτσι κατά καιρούς τα βλέπεις και μετά τα χάνεις πάλι γιατί χτίζεται ένα καινούργιο κτίριο από πάνω τους. Ξεκίνησα με βραδινές λήψεις αλλά τελικά αποφάσισα πως αυτό που έψαχνα ήταν τα μνημεία και το πώς αλλάζει η Πειραιώς. Φτάνοντας στον Πειραιά φωτογράφισα πλέον την περιτοίχισή του. Προσπάθησα στο κάδρο να έχω και τη σύγχρονη και την αρχαία εποχή ώστε να αιχμαλωτίσω έτσι την αλλαγή στο χρόνο. Θεωρώ πως το project αυτό έχει ολοκληρωθεί κατά 90%.

Ποια είναι η σχέση σας με το νησί; Πότε βρεθήκατε πρώτη φορά στη Μονή Ουρσουλινών και πώς προέκυψε το ενδιαφέρον σας να φωτογραφίσετε το χώρο;
Πέρσι έγινε η γνωριμία μου με το νησί. Με έφερε η Ιωάννα Βασδέκη, επίσης φωτογράφος, για ένα διήμερο φωτογραφικό tour. Εκείνη μάλιστα, έχει επιμεληθεί και την έκθεσή μου για τη Μονή Ουρσουλινών. Κατάφερε να διαλέξει ανάμεσα στις χιλιάδες φωτογραφίες που είχα τραβήξει και να δημιουργήσει ένα σύνολο, γεγονός πολύ σημαντικό για εμένα και την έκθεσή μου. Μέσα σε δύο μέρες γυρίσαμε το νησί. Ήταν εκπληκτικό! Τελικά μείναμε με μία φίλη για μία εβδομάδα και κάναμε και διακοπές και τότε επισκεφτήκαμε τις Ουρσουλίνες, οπού με συγκίνησε πολύ ο χώρος. Έτσι ξεκίνησε!

Τι ήταν αυτό που τελικά στρέφει το φωτογραφικό σας ενδιαφέρον στο νησί;
Η Τήνος είναι πολύ φωτογενές νησί και αρκετά φωτογραφημένο. Φανταστείτε πως το περασμένο καλοκαίρι οδήγησα 540 χιλιόμετρα γιατί δε μπορούσα να διαλέξω ανάμεσα στα τοπία για να φωτογραφίσω. Όπου και να πηγαίναμε ήταν κάτι το εξαιρετικό. Ξεχωρίζω τα εκκλησάκια που μοιάζουν με sugar cubes και τα μικρά σας κτιριάκια από όπου φαίνεται ότι έχετε χέρι! Έχετε διατηρήσει σε πολύ καλή κατάσταση το νησί και είστε άξιοι συγχαρητηρίων γι’ αυτό.

Παρατηρεί κανείς πως στα έργα σας η ανθρώπινη παρουσία εμφανίζεται σπάνια ενώ στην τωρινή έκθεσή σας απουσιάζει. Ωστόσο ελλοχεύει σε όλες τις φωτογραφίες. Συμβαίνει σκόπιμα αυτό;
Δεν ξέρω αν συμβαίνει σκόπιμα ή όχι. Προσπαθώ να σκεφτώ και ερευνώ πως περνούσαν οι άνθρωποι, πως ήταν η ζωή τους εκεί. Στο project για τον Αμβρακικό για παράδειγμα, υπήρχαν πολλοί άνθρωποι γύρω μου, οπότε τους φωτογράφισα επειδή το ήθελαν και εκείνοι. Αλλά στις Ουρσουλίνες δεν υπήρχε κάποιος. Υπήρχαν μόνο η μικρή Μαργαρίτα, ο αδελφός της και ο νονός της αλλά αν και το σκέφτηκα να τους φωτογραφίσω δεν αποτέλεσε αυτό τον κύριο στόχο μου. Με ενδιέφερε ο χώρος όπως ήταν. Το παρελθόν.

Οι σπουδές σας στην αρχιτεκτονική προφανώς έχουν επηρεάσει την αντίληψη που έχετε για το χώρο. Έχει επηρεάσει το γεγονός αυτό και τη ματιά σας ως φωτογράφο;
Οπωσδήποτε και αυτό είναι κάτι που φαίνεται. Μου το λένε πολλοί και εγώ το καταλαβαίνω. Όταν στήνω το κάδρο σκέφτομαι ‘’αν ήταν κτίριο πώς θα το έστηνες’’. Είναι φοβερό! Δε σου φεύγει εύκολα αυτό, οπότε προσέχω! Μερικές φορές θέλω να ξεφύγω από αυτό. Είναι όμως και κάτι το οποίο μου αρέσει κιόλας. Δε θέλω όμως, να γίνονται φορμαλιστικά τα πράγματα. Θέλω να υπάρχει ελευθερία.

Υπάρχει κάποιο άλλο μέρος στην Τήνο που να σας έχει κεντρίσει τόσο το ενδιαφέρον όσο οι Ουρσουλίνες ώστε να το φωτογραφίσετε στο μέλλον;
Υπάρχουν αρκετά μέρη που θα ήθελα να φωτογραφίσω. Είχα ξεκινήσει να φωτογραφίζω τα μάρμαρα και τα λατομεία, τα οποία με συγκινούν πολύ. Δεν ολοκλήρωσα αυτό το εγχείρημα όμως, γιατί χρειάζεται πολύ χρόνο. Η κουλτούρα του νησιού είναι άρρηκτα συνδεμένη με το μάρμαρο και αυτό το βλέπεις και στους ανθρώπους, το μισό νησί αποτελείται από μαρμαροτεχνίτες και μαρμαρογλύπτες. Το τοπίο εκεί είναι πάρα πολύ ωραίο. Εγώ το θεωρώ υπέροχο. Ιδίως τα λατομεία του πράσινου μαρμάρου. Θεωρώ υπέροχο το σκάψιμο της γης και τα κυβάκια που περιμένουν το πλοίο να έρθει να τα πάρει.

Αποκαλύψτε μας το δικό σας μυστικό σε σχέση με την Τήνο.
Μετά από τον Μαμάδο υπάρχει ένα λατομείο, δεν θυμάμαι ακριβώς το δρόμο, πρέπει να ξαναπάω, από εκεί βλέπεις ένα τεράστιο σκάμμα. Το λατομείο φτάνει μέχρι τη θάλασσα. Το θέαμα από εκεί είναι άγριο και σκληρό αλλά ο καθένας έχει τις δικές του προτιμήσεις! Εγώ το θεωρώ εξαιρετικό!

Συνέντευξη: Αλεξία Δεσύπρη, Μαρίνα Αθηναίου

Φωτογραφίες: Κατερίνα Πετροπουλέα

tinosecret.gr

Tinosecret

info@tinosecret.gr

You dont have permission to register

Password reset link will be sent to your email