Background Image

«Σμιλεύοντας» το μυστικό της καρτ ποστάλ

Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Κώστας Τσόκλης, αναφερόμενος στο ομώνυμο μουσείο-δημιούργημά του στην Τήνο και στην Τέχνη, υποστήριξε πως σημασία έχει το πέρασμά σου πάνω στη γη να αφήσει ίχνη, όμοια με τα σαλιγκάρια που περνώντας αφήνουν πίσω τους μια γραμμή που χρυσίζει όταν βγαίνει ο ήλιος. Παρά την αποτροπή του (να συμπληρώνουν τις σκέψεις του), δεν θα καταφέρω να αντισταθώ στον πειρασμό. Ίσως να ακούγεται κάπως ματαιόδοξο. Να καταβάλεται μια προσπάθεια, ένας κόπος μοναχά για μια «γραμμή»… ακόμα και αν κάποια στιγμή τελικά χρυσίσει με την βοήθεια του ήλιου. Τι συμβαίνει όμως όταν ο κόπος που καταβάλλεται για την τέχνη κρύβεται; Τότε ο χρυσός παραμένει κρυμμένος, γίνεται κρυμμένος θησαυρός. Και εν τέλει δεν μένει παρά ο χαμένος θησαυρός να βρεθεί. Ή μήπως και αυτό δεν αρκεί; Μήπως η πραγματική αξία του θησαυρού είναι τελικά να μοιραστεί;

“H γιαγιά έλεγε ότι, όταν βρίσκεις κάτι που αξίζει, το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να το μοιράζεσαι με τους άλλους. Έτσι το καλό εξαπλώνεται και δεν ξέρεις που μπορεί να φτάσει.” Έτσι και όταν μετά από εικοσάλεπτη διαδρομή ανακαλύψαμε τον «Αίολο» σμιλευμένο σε ένα βράχο κοντά στο Καβαλουρκό, αυτό που θέλαμε να κάνουμε πρώτα, ήταν να το μοιραστούμε. Αυτή είναι η αυθόρμητη αντίδραση. Από παιδιά, κάθε φορά που ανακαλύπτουμε κάτι όμορφο, διαφορετικό, κάτι που να αξίζει να το κοιτάξουμε, η πρώτη μας έγνοια είναι να το μοιραστούμε με ενθουσιασμό. Έτσι λοιπόν το (απο)τυπώσαμε σε καρτ ποστάλ. Και παρένθεση στον συλλογισμό: Πόσο ρομαντική μπορεί να ήταν η εποχή που οι άνθρωποι συνήθιζαν να στέλνουν καρτ ποστάλ; Μακάρι να επέστρεφε και αυτή η διαδικασία στο σήμερα, ως vintage-μόδα. Όχι διαδικτυακά, κανονικά με ιλουστρασιόν χαρτί, πένα και ειδικό κουτί προορισμένο για την φύλαξή τους. Κλείνει η παρένθεση. Ας πούμε λοιπόν εντάξει με εμάς, αλλά τί συνέβη σε εκείνον που το έφτιαξε, που άφησε τη γραμμή που εμείς είδαμε να χρυσίζει; Πόση ματαιοδοξία μπορεί να έκρυβε η κίνησή του; Μάλλον καθόλου. Όπως συμβαίνει και με τα σαλιγκάρια άλλωστε.

Αναζητήσαμε την απάντηση ξεκινώντας αρχικά από τον ίδιο τον δημιουργό του «Αιόλου». Ο δρόμος μας έβγαλε στα Υστέρνια, σε ένα γραφικό μαγαζάκι, κυριολεκτικά δίπλα στη θάλασσα με μια από τις καρτ ποσταλ στο χέρι να διεξάγουμε μια παράδοξη αλλά σχεδόν κινηματογραφική, επιτόπια έρευνα. Και αν σας αρέσουν οι ταινίες με happy end ή γενικότερα με ξεκάθαρο τέλος, θα σας απογοητεύσουμε. Αν και είχαμε ακούσει μια όμορφη ιστορία με πρωταγωνιστή τον δημιουργό του «Αιόλου» να πηγαινοέρχεται λιγομίλητος στο νησί, κουβαλώντας κομμάτια από μάρμαρο, πάντα απασχολημένος και προσηλωμένος στην τέχνη του, σαν γνήσιος απόγονος του Γιαννούλη Χαλεπά, η έρευνα μας διέψευσε. Ακούσαμε νέες εκδοχές της ιστορίας μας, με φήμες που αυτή τη φορά ήθελαν μια ομάδα από ξένους γλύπτες, που συγκεντρώθηκαν κάποτε στο νησί να δουλεύουν ομαδικά, μεταμορφώνοντας τον περίφημο, πλέον, βράχο. Λίγο πριν αποφασιστεί οριστικά το αδιέξοδο της έρευνας, δεν έλειψαν και τα πειράγματα για το αν ο δημιουργός είναι ο ίδιος ο άνεμος, που έβαλε και την υπογραφή του κάτω δεξιά.

Δεν απογοητευτήκαμε. Άλλωστε ο «χρυσός» μοιράστηκε ήδη. Προφανώς, είτε ένας είτε περισσότεροι, «έκαναν το καλό και το έριξαν στον γιαλό» στην κυριολεξία. Και αυτό είναι που έχει την αξία. Ίσως τελικά, το ενδιαφέρον είναι να υπάρχουν τέτοιου είδους μυστικά. Για να «γιγαντώνεται» το καλό, να παίρνει μορφή Αιόλου που σαρώνει καθετί στο πέρασμά του.

Tinosecret

info@tinosecret.gr

You dont have permission to register

Password reset link will be sent to your email